Elesine yazımlarım adı altında anlamlaştıramadıklarımı ironik bir duygu yoğunluğu ile betimlemeye çabaladığım sıcacık bir dilim ekmek tazeliği özlemi bağlamında halada anlayamadığım, anlamaya çalışırkende içimde karmarışık bir formata dönüşen ötelere diye bazı olması gereken kayboluşlar yaşarken dillendirmeye anlamaya ve içimdeki öteki beni ehlileştirmeye yardımcı olan paradokslar vs vs... Kısaca böylesi bir demin deminde geçmiş yazımlarıma bir göz değdi ve burkuldu içim bir kez daha o an için, sadece ve tekrar dedim, inadına aşk ya sen yada senden öte! kısaca herkes bir aşktır ve ben herkese kavuşmaya çabalıyorum. çünkü kendimi görmek isterim herkeste. çünkü ben özelim bunu iyi biliyorum! herkeste özel olmalı. "ve (öz-el) yakışmalı herkese!! yakışmamalı "ihanet" güzel olan insan(lar)a!" onun için sanıırım aşığım herkese...ve tekrar paylaşmak istedim sizlerle bu elesine "eski" bir yazımı o anlara dönerek "hala o anda olduğumu farkettim" büyük bir onurla! vs... bağışlayın.

         Gece, karanlığını bir örtü serer gibi,yavaş yavaş seriyordu,aydınlığın üzerine.Cudi lacivert bir gülüş,Dicle, esmer bakışlı bir Leyla,hayırsız dağları uzak bir coban ateşi, Hizil acıyla gözyaşı yüreğimde ve Yüreğimdeki ışıkda,günün aydınlığıyla birlikte yitiyor gözkapaklarımda, karışıyordu gecenin karanlığına.Ben yine yanlızlığımla baş başaydım. Üstelik gece, tıpkı diğer geceler gibi, ıssız soğuk ve ürkütücüydü

Ve bu elemli saatlerde Uzaklardan bir ses olmanı isterdim, bir selam, bir nefes... "Üşüme" diye seslenmeni isterdim... Bir el olmanı isterdim, bir kol... "Özledim" deyip sarılmanı... En karanlık yerinde düşlerimin çıkıp gelmeni isterdim kınalı bir bahar gibi, Gabara  ilk ışığını bırakan bir EYLÜL güneşinde  umut ışığı olmanı isterdim hayatıma...

Gelseydin ve yaslasaydım başımı omuzuna ağlasaydım doya doya ... Geçerdi üşümesi yüreğimin, geçerdi üşümesi içimin, kirpiklerimde yağmurlar dumanlanmazdı biliyorum...

Seninle suları yeşil bir Mezopotamya ırmağının kıyısında buluşmak, saçlarının kokusundan öpmek, içime çekmek ve serin soluğundan içmek, sana sarılmak, kucaklamak, uçmak istiyorum…

Ama nafile, aramızdaki bütün yollar kapalı,bütün yolcular ne-yar!... Bütün dallar kesik... Yokluğun buz gibi soğuk... Üşüyorum... Yüreğim de donmuş sanki. Gözlerimde... Ateşler içinde bedenim... Öyle bir üşüme ki, hiç bir şey ısıtmıyor artık. Bütün uzuvlarım uyuşmuş. Ezip geçiyor ruhumu acılar...

Bilirim, sevmek bir ateşe dokunmaktır; yakmaktır yüreğini yangınlarda bu doğu akşamlarının ürkekliğinde solumak,anka kuşu gibi kendi küllerinden yeniden doğmak!!!. Ama ben üşüyorum. Yokluğun buz gibi soğuk. Yakacak bir şeyimde kalmadı artık…

Ağlıyorum, buza dönüşüyor gözyaşlarım… Ağlıyorum, akıp gidiyor gözyaşlarım Dicleye… Bakakalıyorum ardından çaresiz…

Ah! bir el olsan dokunsan alnıma, okşasan saçlarımı bir anne şefkatiyle.. Geçerdi ağrısı başımın, geçerdi biliyorum... Bir gül olsaydın bahçemde, koklasaydım nefes nefes, çekseydim içime derin derin... Bir göz olup baksaydın gözlerime, çekip alsaydın içindeki hüznü... ah! bir bilsen nasıl sevinirdi yüreğim, nasıl sevinirdi dudağımdaki gelincik, kapımdaki akasya...

Susuyorum artık derin derin... Ve sessizce soluyorum bir hazan yaprağı gibi,Eflatun kokan bir Botan şafağında ... Oysa ne kadar çok hasretim konuşmaya, anlatmaya

anlaşılmaya... Oysa ne çok istiyorum, tüm bedenimden söküp almanı

yalnızlığımı, hicranımı bir tılsımla...

Yüreğim kanrevan, dikenler acımasız, ayaklarım kırık koşamıyorum artık doruklara, menzil uzak...

Önce sen gel sevgili, solmadan resimler, şiirler sislenmeden... (F)İşlenmeden, geceler ve gozyaşıyla suladığım çoğrafyam ve sonra  ... Sonra ölüm gelsin...

Şimdi ateşler yakıyorum temmuz gecelerine

Oysa nerden bilesin ki umudun üşüdüğünü

Eylül düşlerimi tazeliyorum canlanır özlem

Yağmur mevsimine de çok var sevgili…

Göçmen kuşlar da gitti bir bir

Yine yalnızlık düştü payıma, şafak sökümünde 

Coğrafyamda yasaklı ezgiler gibisin bu demlerde…

Hani -yağmur olsan- diyorum yine

                                 Ateşime meltem,

                                          gözüme umut olsan diyorum.

-Gelsen- diyorum,

          tenime sığınak,

                  yüreğime barınak

-Canıma bir özünü katsan- diyorum.

         Yok-luğun buz gibi….

Bu kentin ötesi yok
Bu yaşantının da
Bu günlerinde
Gitmeli bu kentten
Gitmeli bu diyardan
Kaçmalı bu paradokslardan
Çıkmalı bu günlerden

Tez elden kurmalı yeni bir yaşamı
Yeni bir diyarda,
yeni bir mekanda
Yeni bir doğayla
Aynı düş güzelliğinde…
Ve belki de yeni bir elveda’ıyla

Acının, nefretin tadındadır yaşam
Bir yüreğin burukluğundadır
ve mısralar buram buram hüzündür
Dilin ucunda öfke, umut’sa yarınsızdır.
Dün, bugün, ötesi ve dünün ötesindeki yarın

Koskoca bir kentin nefretini yaşadım bugün
Her kaldırım taşı
Her çay bahçesi
Her telefon kulübesi
Ve her neyse..

Bir kendime yanarım
Bir sevdama
Bir de o güzelim düşlerin tazeliğine

Yaşamın o acı yüzünü
Beynin bir köşesindeki
Saklı hançeri hissetim.

Meğer ne zormuş
Bir düşün
Bir yarının
Bir yaşamın üstünü çizebilmek
Ne zormuş katran gecelerin ihanetine
acıyı yudumlamak ne zormuş…

          Barış ve Sevgiyle Kalınız...