bu dünya... Dışarısı ne kadar güzel olursa olsun, eğer gözlerimizi şehvet

veya nefret bürümüşse, güzelliğin zerresine rastlamayız çoğu kez.

 Yahut tam tersi; mayamızda güzellik varsa, hiçbir koşul bu güzelliği görmemize

engel  teşkil edemez. Çünkü hayatta olduğumuz her an, öyle bir bütünlük içinde

oluruz ki, bakış açımız hiçbir olumsuzluktan yara almaz...

Tıpkı Hayyam  gibi;

"Sevenler için güzel çirkin hepsi bir

Erenler için cennet cehennem hepsi bir

Kendini veren ha ipekli giymiş ha çul

Yastığı ha pamuklu ha diken, hepsi bir."

Aslında ruhumuzda ne varsa, öyle bakarız hayata. Bütünlük ve

sevgiyle doluysa benliğimiz, gözlerimiz dünyaya kinle bakamaz. Ve

yaşadıklarımıza...

Yolumuz birlik olmuştur çoktan... Lübnanlı düşünür Cibran' ın da dediği

gibi, "Gözlerimiz ruhumuzun penceresidir ve ruhumuzda umut varsa, dış

dünyaya da umutla bakarız. Gerçekten de durum hep böyledir. Ruhu

karanlıklar içinde kalan kişinin, aydınlığı görmesi beklenemez. Ruhunda

engeller olan

kişinin, yaşadığı olaylardaki çirkinlikler yerine, güzellikleri görmesi

beklenemez.

Gül yerine diken ya da kelebek yerine koza fark edilecektir

çoğu zaman. Engelleri aşmış ve kendi içinde mutlak barışa ulaşmış

kişiler ise,  olayların daha olumlu yönlerini göreceklerdir.

"Aynı pencereden dışarı bakan iki adamdan biri sokaktaki çamuru,

diğeri ise gökteki yıldızları görür." diyen Frederick Langbridge,

hayatımızın kendi bakış açımızla doğru orantılı

olduğunu çok iyi vurgular.

Gülü de, kelebeği de fark etmek bizim elimizdedir...

                                                             Sevgiyle...

Dündar Sansur-  27.01.2006