Kitaptan kısa bir bölüm "Bu şehrin üstünden gökkuşağı eksik olmazdı ve bu gökkuşağı kutsal sayıldığı için herkes bu gökkuşağı üzerine yemin eder...di. Gökkuşağı, aşktı, ölümün ve doğumun tacıydı. Ölümü ve doğumu aşk yapan bir büyüydü. Altın kırmızısı, gümüş sarısı ve bu dağların yeşiliydi gökkuşağı. İnsan uzaktan baktığında bu gökkuşağına, bin bir renk görüyordu. İnsanlar gökkuşağını izlerlerdi sisler ve bulutlar içinde. Ve bu gökkuşağı her göründüğünde serin rüzgârlar eserdi, güller daha bir güzel açar, kuşların sesi bütün dağı ve ovayı bir senfoniye çevirirdi. Dicle'nin sesi bütün Mezopotamya'da dünyanın derinliklerinden gelen hoş bir uğultuydu, hele o ceylan sürülerinin bakışları, insana ölümü de doğumu da aşkı da unuttururdu.

Ve Aşk öyle bir şey ki, kitabelerin gücünden daha tesirlidir insanoğlu üzerinde. Ölümden de daha büyüktür. Ölüm aşkın kölesidir. Sadece gerektiği yerde aşka hizmet etmek için devreye girer. Kutsaldır aşk, güçtür, insanın kalbini yenen tek şeydir. Aşk olmasa kalp sadece aklın kölesi olurdu... ama aşk var...